Oğlum İbrahim Sen Neden Buradasın?

evet, diye düşünüyor clarissa, bugün bitse iyi olur. partilerimizi veriyoruz; kanada'da tek başımıza yaşamak için ailelerimizi terk ediyoruz, yeteneklerimiz olsa da elimizden gelen çabayı göstersek de, en olmayacak umutları beslesek de, dünyayı değiştiremeyecek kitaplar yazmak için uğraşıyoruz. hayatımızı yaşıyor, istediğimizi yapıyor ve sonra da uyuyoruz; işte bu kadar basit ve kolay. bazıları camdan atlıyor ya da boğularak intihar ediyor ya da hap yutuyor; çoğu kazayla ölüyor; ve çoğumuzu, büyük çoğunluğumuzu, bir hastalık yiyip bitiriyor, ya da eğer şanslıysak, zamanın kendisi. avunacak bir şey var: ne olursa olsun, hayatlarımızın önümüzde açılıp bize hayalini kurduğumuz her şeyi sunduğu saatler var; çocuklar dışında herkes (belki onlar bile), bu saatlerin arkasından kaçınılmaz olarak başkalarının, daha karanlık ve daha güç saatlerin geleceğini bilse de. yine de kentin, sabahın keyfini çıkarırız; ne olursa olsun daha fazlasını umut ederiz. bunu neden bu kadar sevdiğimizi tanrı bilir.

Michael Cunningham - Saatler

Sonra da diyorlar hayattan çok kopuksun. Bir yerden sonra mallaşan bir arkadaşım var. Ona bazı şeyler anlattığım zaman “Ama hayat böyle değil hacı. Gerçek bu değil” diyor. Ben de ne içiyosam işte artık ondan bir yudum daha alıyorum. Hayat konusunda kimseden icazet alacak değilim. Özellikle de bir kadından. Şu yukarıda gördüğünüz paragraf, olabilecek birçok şeyin özetidir kanımca. Devam etme duygusu hiçbir zaman “Show Must Go On” kafası değildir. Şov falan yok ortada. Sadece devam etmemiz gerektiğini biliyoruz. Şu veya bu sebepten. Ama devam ediyoruz. Kim söylemişti hatırlamıyorum ama “En büyük acının bile atlatılma süresi 24 saattir” gibi bir söz vardı. Bu yaşadığınız acının ya da başka bir şeyin biteceği anlamına gelmiyor. Sadece bir atlatma süresine işaret ediyor. Ben şimdi mesela oturup Dylan Moran gösterileri izleyip kahkahalarla gülebiliyorum. Neden? Çünkü yapacak başka bir şey yok. Etrafımda “Ya şöyle mutsuzum, böyle depresifim” diyen insanlar da istemiyorum artık. Neredeyse tüm hayatım onları dinlemek hatta uğraşmakla geçti. Ölmek isteyen gerçekten ölebiliyor arkadaşlar. İntihara meyilliyseniz lütfen gidip bunu eyleme dökün. Bunu bir yardım çağrısına dönüştürmek aşağılıkça ve ahlâksızcadır. Özellikle de bu saatten sonra.

Kendimize kötülük yapmak istediğimizde birilerini arayıp mızmızlanmak yerine oturup art arda üç tane bunalımlı Bergman filmi izliyoruz biz. Her nedense sadece yar. doç’lardan oluşan çevremizin söylediklerini hatırlıyoruz: “Şöyle ya da böyle. Bir yere varmayacak Aras. Çok düşünmemek lazım” ya da “O çocukların bütün meselesi, acısı falan filan, hepsi bir kıza bakar Aras.” Aynen öyle. Hayatının aşkını bulamadığı için depresyona girip intihar düşüncelerine kapılan kişiler lütfen bundan sonra düşüncelerini sözle değil eylemle dile getirsinler.

Dylan Moran’ı hakkaten çok seviyorum ama. Black Books gayet iyiydi. Gösterileri de (“Yeah Yeah Yeah” ve “Like, Totally”) şahane. Saatlerimizi harcamanın güzel bir yolunu bulmanın sevinci işte. Bir de Louie var dünyanın en komik olmayan komedi dizisi. O kadar ki kahkahalarla gülebiliyorsunuz. İngilizce çalışıp akabinde Jandarma’nın –nedense- kitaplaştırdığı bir eserden Fransızca denemeleri yapıyoruz. Öğrendiğim kelimeleri bulmak için Çalıntı Öpücükler’i açıyorum. Tam da anladığımı düşünürken Erdi Antakya’ya çıkartma yapıyor. Abdo Döner şahanedir. Et döneri dedin mi dünyadan Abdo’ya doğru yolculuk yapacaksın. Biz de öyle yapıyoruz. Fakat Erdi tavuk döner yiyor. 

Antakya gereğinden fazla tuhaf bir yer. Klise’ye kebap söylemek gibi şeyler yapıyoruz burda. Odaya dönünce Larry David’in sona erdiğini Louis C.K.’nin başladığını tespit ediyorum. “Ben ne olacağım lan” diye çıkıyor ortaya Dylan Moran. “Seni de seviyoruz Dylan” diyorum. Yerine geri dönüyor.  Televizyonda Cübbeli Ahmet var. Hakkaten de cübbeli yani. Cübbesi var adamın. Hz. İbrahim’den bahsediyor. “Aslında güzel adam lan bu Cübbeli” diyorum. Dediğine göre Hz. İbrahim’in peygamber olduğuna eşi ve çocuğu inanmış sadece. Ahiret gününde olacaklardan da bahsediyor Cübbeli. Bütün peygamberler onlara inananlarla birlikte toplanacakmış. İşte Musa gelecek ne bileyim arkasında 50 milyon kişi. Sonra İsa ve Muhammed gelecek, işte onların da arkasında milyarlarca insan olacakmış. Aslında bildiğim bir konu bu. Yıllardır da düşünürüm üstüne, sorular sorarım ama bir karşılık alamam. Sonra ahiret olaylarına bir reklam arası verildi. Hz İbrahim’i düşündüm reklam arasında kahve yaparken. Odaya geri dönüp yıllardır cevabını aradığım sorulardan birini sordum anneme “Diğer peygamberler gelecek arkalarında milyarlarca insanla, peki bizim İbrahim ne olacak orda? Millet milyonlarla alay ederken bizimki ahanda işte bunlar bana inandı diye iki kişiyi mi gösterecek? Allah ne diyecek peki ona? “Tamam İbo biz seni de seviyoz lan” mı diyecek?” Annem cevap vermek yerine telefonla birini arayıp yemek tarifi aldı.

Kimsenin oruç olmadığı bir iftarı eylerken bulunduğumuz mekâna lisedeki sevgilim geliyor kocasıyla. Hüzünlenir gibi oluyorum ama kocası öyle çirkin ki buna fırsat bulamıyorum. O göbek, o kel kafa, zavallı Çiğdem diyorum, tanıyor beni, aynı yaştayız ama o 40 gibi duruyor. Selam yerine bir bakış atıyor bana “İşte böyle bir dünya” bakışı. Bir şeyden kurtulamazsanız o şeyi sevmek durumunda kalıyorsunuz. Çiğdem de kocasını bu şekilde seviyordu galiba.

Her şeye rağmen şanslı olduğumu düşünerek yeniden odaya geliyorum. Evrenin sadece %5’i hakkında bilgimiz varmış. Oysa ben sadece yabancı dil sınavına kaç para vereceğim bilgisini merak ediyorum. Ümit ölmeye devam ediyor. Erdi orman yangınları nedeniyle Antalya’ya varamıyor. Eski sevgilime “Hayat ne lan böyle” diye mesaj atıyorum. Gülücük yollayıp beni özlediğini ve bir ara görüşmemizi söylüyor. Bir Otar Iosseliani filmi izlemek için epey geç olan bir saatte bir Otar Iosseliani filmi izlemeye başlıyorum. Uykumda beni yıllar önce başlamış bir bahçe bekliyor. Hepsini sevmeye çalışıyorum. En çok da geçen saatleri.